Als ik dood ga…
Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is maar een lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij die bent vergeten.
En als ik dood ga, treur maar niet
ik ben niet echt weg moet je weten
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is het verlangen dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten
dood ben ik pas als jij me bent vergeten.
Bram Vermeulen
AFSCHEID NEMEN VAN EEN VRIEND (CLOUSEAU)
Alles is voorgoed gedaan
Als jij er klaar voor bent
'k Heb aan je zijde gestaan
O God, ik heb je graag gekend
Ik blijf nu hier jij gaat naar daar
En daar is niet zover van hier
We spreken af, ik weet niet waar
En daar ontmoeten we elkaar
Zonder jou tikt de klok even snel
Maar de tijden veranderen wel
Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan
Weet dat je in m'n hart altijd blijft voortbestaan
Slaap zacht, je hebt het verdiend
Je vocht tot aan je laatste zucht
En ga, ga nu m'n vriend
En droom voor eeuwig opgelucht
Net zoals vroeger kom je wel terecht
Ik weet je vindt een thuis heel gauw
En ik herhaal wat jij me ooit hebt gezegd
In m'n hart blijf ik je trouw
Zonder jou...
En ik weet ik zou dankbaar moeten zijn
Maar precies daarom doet het zo'n pijn
Zonder jou...
JIJ
datum dat jij jarig bent,
de avond van Oudjaar
dat zijn van die extra moeilijke
en zo zijn er nog een paar.
Maar toch is dat het ergste niet;
je bereidt je erop voor.
Je wapent je, je zet je schrap
en zo kom je er wel door.
Nee, ’t moeilijkst is als onverwacht
’t verleden binnendringt.
Als iemand iets over je vraagt,
of muziek van toen, plots klinkt.
Een geur, een woord of een gebaar
waarin ik jou herken,
laten me pijnlijk voelen
hoe kwetsbaar ik nog ben.
(Ina van der Beek)
VOOR EEN DAG VAN MORGEN
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
ZONSONDERGANG
De zon zakt weg, het duin moet blozen.
Ik klim erop en kijk van boven
naar beneden op het strand.
Twee mensen, klein als poppen, lopen daar.
Stoppen soms even, doen iets met elkaar.
Kussen misschien?
Ik kan het niet goed zien.
Was jij maar hier, dan gingen we naar daar.
Lopen langs de zee, hand in hand.
Vanaf het duin gezien zo klein als poppen
En nooit meer stoppen, met lopen,
stilstaan, kussen.
Wind ertussen.
Johanna Kruit
ZONDER JOU (Annie M.G. Schmidt)
De wereld is wonderlijk leeg zonder jou.
Er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom? Wat heeft het voor zin?
De merel zit zachtjes te zingen in ‘t groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z’n best niet te doen.
De wereld kon vol van geluk zijn, maar nou:
leeg, zonder jou.
Dat zonder jou nog een lente bestaat
met ooievaars en met bloemen,
dat er een meidoorn in bruidstooi staat,
is zonder meer tactloos te noemen.
En wat is het nut van een lindenlaan,
als wij er samen niet langs kunnen gaan?
Langs alle heggetjes bloeit wilde roos
nutteloos, zinneloos.
De wereld is wonderlijk leeg zonder jou.
Er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom? Wat heeft het voor zin?
De merel zit zachtjes te zingen in ‘t groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z’n best niet te doen.
De wereld kon vol van geluk zijn, maar nou:
leeg, zonder jou.
LEG STIL JOU HANDEN
Leg stil jouw handen
Om mijn droef gezicht
En veeg het duister uit mijn ogen
De dagen hebben mij zo vaak
bedrogen, dat enkel schaduw
hangt in mijn gedicht
zo simpel was toch steeds mijn
klein verlangen, het kind te
blijven dat ik ben
maar altijd weer als ik mezelf
herken, is er geen zonlicht
dat me op wil vangen
geef mij wat woorden die ik
kan verstaan
zodat ik met mezelf kan spreken
of neem mijn hand
als zwijgend teken dat jij
dezelfde weg wilt gaan
je hoeft me verder niets te geven
ik zal opnieuw uit jou ontstaan
je gaat me zo persoonlijk aan
dat ik in jou kan verder leven …
Johanna Kruit
Vandaag begraaf ik jou in mij
Vandaag begraaf ik jou in mij
niet in de aarde, niet in die kist
niet bij die bomen in de ochtendmist.
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij
niet bij die steen daar in die lange rij
al die oude namen, daar hoor jij niet bij.
Nee vandaag begraaf ik jou in mij.
Dan kan ik met je praten en antwoord geven
dan blijf jij leven in mijn leven
hier neem m’n ogen en kijk met mij
neem m’n voeten en loop met mij.
We gaan naar huis nu, wij allebei.
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij
ik zal je niet zoeken waar jij niet bent.
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent.
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.
We zullen lachen en weer plannen maken
ik zal met je slapen en met jou ontwaken.
Hier neem m’n mond en lach met mij
neem mijn handen en voel met mij.
Wat je nog doen wou doe ik erbij.
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
hier neem mijn ogen en kijk met mij
neem mijn hart en leef met mij
want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij.
Ik zal twee levens leven met jou in mij.